Czarna herbata

Herbata czarna, nazywana przez znawców również herbatą „dojrzewającą”, to najpopularniejszy, najbardziej lubiany i najczęściej spożywany napój świata. Swój specyficzny smak, wygląd i aromat zawdzięcza specjalnemu procesowi obróbki liści oraz fermentacji, która przebiega w charakterystycznym tylko dla tej grupy herbat procesie „wo dui”. Ten rodzaj herbaty uzyskano w Chinach po raz pierwszy w prowincji Sichuan, w czasach dynastii Ming. Odkryto wtedy, że gdy zieloną herbatę gotuje się na parze, a następnie prasuje, nie tylko zmienia ona swój kolor, ale również staje się odporna na długie przechowywanie i znacznie wygodniejsza w transporcie. W tej postaci herbatę tą sprzedaje się do dziś, zwłaszcza do północno–zachodnich regionów kraju, gdzie stała się ona wręcz tradycyjnym napojem społeczności lokalnych, takich jak Ujgurzy czy Mongołowie.

Suche liście tego rodzaju herbaty są duże, niemal czarne, z brązowawym lub zielonkawym odcieniem. Napar z czarnej herbaty ma ciemny, żółtobrązowy lub czerwonobrązowy kolor oraz bardzo charakterystyczny, nie przypominający żadnego innego, „ziemny” lub „pleśniowy” aromat. Właściwości te czarna herbata zawdzięcza właśnie procesowi „wo dui”, podczas którego ulega ona nieenzymatycznej fermentacji. Poszczególne gatunki herbat „dojrzewających” różnią się tym, ile razy i w którym momencie przeprowadza się ten proces. Tego rodzaju herbaty czarne wytwarza się tylko w Chinach – w Yunnanie, Sichuanie, Hunanie, Hubei, Guangxi i Guangdongu, a także w małych ilościach na Tajwanie. Najczęściej sprzedaje się je w postaci sypkiej, bądź jako herbata prasowana (formuje się je w różne kształty, na przykład miseczek, cegiełek, pereł i wiele innych, w zależności od fantazji autora). Prasowane herbaty czarne można przechowywać bardzo długo, nawet kilkadziesiąt lat. Znawcy mówią, że czarna herbata jest jak wino – im starsza tym lepsza. Długi czas przechowywania sprawia, że herbata ta „dojrzewa” oraz nabiera głębokiego i łagodnego smaku. Ze względu na miejsce wytwarzania i różnice w obróbce herbaty czarne można podzielić na następujące grupy: - czarne herbaty z Hunanu – mają czarne liście, pomarańczowo-żółty napar oraz intensywny zapach sosnowego dymu; - czarne herbaty z Hubei – wytwarza się je z dużych, dojrzałych liści i prasuje w cegiełki. Największą popularnością cieszą się w Mongolii Wewnętrznej; - czarne herbaty z Sichuanu – obejmują bardzo wiele gatunków, sprzedawanych głównie w Tybecie, Qinghai, Gansu i Xinjiangu; - czarne herbaty z Yunnanu – gatunki nazywane łącznie Pu`erh, sprzedawane w postaci sypkiej lub prasowanej; - czarne herbaty z Guangxi – wśród nich znajduje się jedna z najsłynniejszych herbat chińskich – Liubaocha; - czarne herbaty z Guangdongu. Z produkcji wyśmienitych czarnych herbat słyną również inne „herbaciane” państwa. Do najsłynniejszych, bardzo smacznych i cenionych na całym świecie gatunków herbat „dojrzewających” z pewnością można zaliczyć popularne herbaty cejlońskie, najwyższej jakości herbaty indyjskie, wytwarzane głównie w rejonach Darjeeling, Nilgri i Assam, „słoneczne”, afrykańskie herbaty czarne z Kenii, które często są składnikiem wielu mieszanek herbacianych nadających im łagodny, niepowtarzalny aromat i smak oraz niezwykle ceniona przez testerów i blenderów herbata z Bangladeszu, również wykorzystywana do produkcji wysokogatunkowych mieszanek.